இப்போது எல்லாம் பாவாடை நீளமாக வருவது இல்லை. சினிமாவில் காட்டுவது போல் நெஞ்சில் கட்டினால் முட்டி வரை வரும் பாவாடைகள் சினிமாவில் மட்டுமே இருக்கின்றன. சேலைக்கு வெளியே பாவாடை தெரிய கூடாது என்பதற்காக பாவாடைகள் இப்பொது கொஞ்சம் சிறியதாகவே வருகின்றன. செண்பகம் தன் முலைகளின் மேல் பாவடையை எத்தி கட்டியதும் அது அவள் உள்தொடையை கூட மறைக்க வில்லை. மேல் தரிசனம் முடிந்ததை எண்ணி வருந்திய ஹரிஷுக்கு செண்பகதுடைய பாவாடை தொடைக்கு மேல் ஏறி இருப்பதை பார்த்ததும் […]
அன்று அப்படித்தான், இரவு உணவு பரிமாறும்போது திவ்யா நன்றாக குளித்து தலை பின்னி, தலை நிறைய பூ வைத்து தேவதையாக ஜொலித்தாள். ஹரிஷ் அருகில் வந்து அவனுக்கு பரிமாறும்போது தன் அம்மாவிடம் வரும் எப்போதும் வரும் வாசனையை விட சோப்பு வாசனையும் பூ வாசனையும் தூக்கலாக வந்ததை ஹரிஷ் உணர்ந்தான். பூ வாசம் பழக்க பட்டது தான், கோயிலுக்கு செல்லும்போது கொஞ்சமாக பூ வைப்பது வழக்கம். ஆனால் அதில் மல்லி பூ மட்டும் இருக்காது, மல்லி, கனகாம்பரம், […]
திவ்யா அம்மா குளிப்பாட்டினாலும் இதே போல்தான். அவன் பார்த்த வித்தியாசம் எல்லாம். திவ்யா அம்மா ஜாக்கெட்டை கலத்தும் போது அவள் முலைகள் தொங்காமல் தூக்கிக்கொண்டு இருக்கும் உடம்பு குலுங்கினாலும் முலைகளின் குழுக்கள் செண்பகத்தின் முலைகள் அளவு இருக்காது. அதே போல் திவ்யா அம்மா முடியை அவுத்துபோட்டால் நீளமாக அவள் தொடை வரை தொங்கிக்கொண்டு இருக்கும். அவ்வளவுதான் வித்தியாசம்.
அது ஒரு கிராமம். வீடுகள் தள்ளி தள்ளி இருந்தாலும் ஊருல எல்லாருக்கும் எல்லாரையும் தெரியும். ஊருக்கு நடுவுல ஒரு கோயில். கிராமத்துல முக்கால் வாசி பேரு விவசாயிங்க தான். ஹரிஷோட அப்பா மட்டும் நெல் வாங்கி விற்கும் தொழில். நல்ல சம்பாத்தியம் பணம் இருந்தால் ஊருல மதிப்பும் சேர்ந்தே வரும். ஊருலயே பெரிய வீடு ஹரிஷோட வீடுதான்.
பவானிக்கே தன் மீது ஆச்சர்யமாக இருந்தது. தன் புருஷனுக்கு தொடையை விரித்துக் கொண்டு கீழே படுத்துதான் கிடந்திருக்கிறாள். அவன் சிலசமயங்களில் அவள் வாயில் தன் ஆணுறுப்பைக் கொடுத்த போது, அதற்கு முத்தம் கொடுத்து விட்டு விலகிக் கொள்வாள். இப்போதோ, இந்த பெயிண்டர் பயலை முற்றிலும் முழவதுமாக ஆக்கிரமித்து, அவனைத் தன் அடிமையாக்கி அனுபவிக்க மனது எப்படி விரும்புகிறது என்பதை உணர்ந்தாள்.
இரு நண்பிகளும் பேசினார்கள். மதிய உணவை மறந்து பேசினார்கள். ஒரு ஆண் பெண் சுகம் விரும்பினால் எத்தனை வழிகளைத் தேடுகிறார்கள் என்றார்கள். ஒரு பெண் மட்டும் ஏன் தகித்துக் கொண்டு தவிக்க வேண்டும் என்றார்கள். பேசிப் பயனில்லை என்று காரியத்தில் இறங்க தீர்மானித்தார்கள். மதியம் 3 மணிக்கு வெளியில் சென்று தேநீர் அருந்தி விட்டு திரும்பி வந்தான் ராம்ராஜ். “ஏம்ப்பா பெயிண்டர் தம்பி, இங்க வா” என்றழைத்தாள் பவானி. அவன் வந்தான்.
“என்னக்கா, வீடு வேல எப்ப முடியும்?” “இத கேக்கதுக்கா திரும்பி வந்த?” “நான் போகவேயில்லையே. பின்பக பின்பக்கம் கால் கழுவப் போனேன். அங்க அந்த பெயிண்டர் இருந்தான்” “ஹ்ம்” என்று அசுவாரசியமாய் பார்த்தாள் பவானி.
வல்லூர் என்ற ஊரில் பவானி, கீதா என்று இரு பெண்கள் நண்பர்களாக இருந்தனர். பவானிக்கு வயது 42. கீதாவுக்கு வயது 38. இவர்களுடைய கணவர்கள் சுந்தரமும், சுரேஷூம் நண்பர்களாகவும் தொழிலில் பங்குதாரர்களாகவும் இருந்தார்கள். ஒரு முறை பவானி வீட்டிற்கு கீதா வந்தாள். அப்போது பவானி ஒரு ஏணியின் கீழ் நின்று எதையோ மேல் நோக்கிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். கீதாவைக் கவனித்ததும் அவள் வந்து வாசல் கதவைத் திறந்து விட்டாள். அப்போது அவள் முகம் சற்று சிவந்தும் வியர்த்தும் […]