மறுநாள் ஹரிஷ் ஸ்கூலில் இருந்து வரும்போது வீடு பூட்டி இருந்தது. பக்கத்துக்கு வீட்டு ஆன்ட்டி இவன் ஸ்கூலில் இருந்து வந்ததை பார்த்து வெளியே வந்தாள். ‘டேய் ஹரிஷ் உங்க அம்மாவுக்கு திடீர்னு வயிறு வலி உண்டாயிடிச்சி, டவுன் ஆஸ்பத்திரிக்கு கூட்டிட்டு போயிருக்காங்க நீ வந்தா சாவி கொடுக்க சொன்னாங்க, இந்தா சாவி’ என்று சாவியை கொடுத்தாள்.
‘ஏன்ம்மா பாப்பாவ என்கிட்டே கொடுக்க மாட்டீங்களா நான் பாப்பாக்கூட விளையாட வேண்டாமா’ ஹரிஷ் குழந்தை தனமாக கேட்க… ‘நீ பாப்பாக்கூட விளையாடினா அம்மாக்கூட யாரு விளையாடுவா’
வந்தவள் மெதுவாக தரையில் உக்கார்ந்தபடி, ‘ம்ம்ம் உக்காந்துட்டு சாப்பிடுறியா இல்ல அம்மா மடியில படுத்துட்டு சாப்பிடுறியா, என்றது வாய்ப்பை நழுவவிட கூடாது என்று நினைத்து ‘மடியில’ என்று ஒரு வார்த்தையில் ஹரிஷ் பதில் கூற, அவள் கேட்டு முடிக்கும் முன்பே ஹரிஷ் பதில் கூறியதை கேட்டு கொஞ்சலாக சிரித்த படி ‘வா’ என்று தன் மடியை காட்டியபடி உட்காந்தாள்.
‘ம்ம் அப்புறம் எனக்கு கொஞ்சம் ஜாக்கெட் தச்சி எடுத்துட்டு வாயேண்டி, இங்க உங்க மாமாதான் தச்சி வாங்கிட்டு வருவாரு, நான் எங்க போய் தைக்க குடுக்குறது, நீ அடுத்த முறை வரும்போது தச்சி எடுத்துட்டு வரியா’ திவ்யா கேட்க.
‘என்னடா’ சாந்தி கேட்க விஷ்வா எதோ கண்ணால் பேசினான். ‘உள்ள வாயேன்’ என்றான்.
ஹரிஷ் தான் முதலில் பேசினான், ‘அம்மா இந்த வெள்ளை சேலை கட்டாதம்மா’. திடீர் என்று அவன் இப்படி கூறியது எல்லோர் கவனத்தையும் அவன் பக்கம் திருப்பியது. அவன் குரலில் இது நாள் வரை இல்லாத தோரணை இருந்தது. எதோ ஆர்டர் போடுவது போல் இருந்தது அவன் குரல்.
நீண்ட நேரத்தக்கு பின் செண்பகம் தான் பேசினாள் ‘தோஷம் கழிச்சிட்டா கண்டம் பெருசா இருக்காதுல ஜோசியரே’.
‘அடி சக்க என்னக்கா மாமா அலுத்து போய்ட்டாரா, பையனுக்கு ரூட்டு விடுற, விடு விடு, மாமா மாறி அப்போ அப்போ பண்ணமாட்டான் டெய்லி போட்டு பெண்டு கலட்டுவான்.’ சாந்தியும் விடுவதாக இல்லை. ‘சசி போடி உன்கிட்ட பேசி ஜெய்க்க முடியுமா. போனை வை எனக்கு வேலை நெறைய இருக்கு. இன்னொரு நாளு பேசுறேன்’
பாட்டி பேசியது அவனுக்கு நன்றாகவே கேட்டது. ‘ஆமா கோதண்டம் அவ உண்டாயிருக்கா, நல்லா பாத்துட்டோம்’ என்றாள்.
இப்போது எல்லாம் பாவாடை நீளமாக வருவது இல்லை. சினிமாவில் காட்டுவது போல் நெஞ்சில் கட்டினால் முட்டி வரை வரும் பாவாடைகள் சினிமாவில் மட்டுமே இருக்கின்றன. சேலைக்கு வெளியே பாவாடை தெரிய கூடாது என்பதற்காக பாவாடைகள் இப்பொது கொஞ்சம் சிறியதாகவே வருகின்றன. செண்பகம் தன் முலைகளின் மேல் பாவடையை எத்தி கட்டியதும் அது அவள் உள்தொடையை கூட மறைக்க வில்லை. மேல் தரிசனம் முடிந்ததை எண்ணி வருந்திய ஹரிஷுக்கு செண்பகதுடைய பாவாடை தொடைக்கு மேல் ஏறி இருப்பதை பார்த்ததும் […]
அன்று அப்படித்தான், இரவு உணவு பரிமாறும்போது திவ்யா நன்றாக குளித்து தலை பின்னி, தலை நிறைய பூ வைத்து தேவதையாக ஜொலித்தாள். ஹரிஷ் அருகில் வந்து அவனுக்கு பரிமாறும்போது தன் அம்மாவிடம் வரும் எப்போதும் வரும் வாசனையை விட சோப்பு வாசனையும் பூ வாசனையும் தூக்கலாக வந்ததை ஹரிஷ் உணர்ந்தான். பூ வாசம் பழக்க பட்டது தான், கோயிலுக்கு செல்லும்போது கொஞ்சமாக பூ வைப்பது வழக்கம். ஆனால் அதில் மல்லி பூ மட்டும் இருக்காது, மல்லி, கனகாம்பரம், […]
திவ்யா அம்மா குளிப்பாட்டினாலும் இதே போல்தான். அவன் பார்த்த வித்தியாசம் எல்லாம். திவ்யா அம்மா ஜாக்கெட்டை கலத்தும் போது அவள் முலைகள் தொங்காமல் தூக்கிக்கொண்டு இருக்கும் உடம்பு குலுங்கினாலும் முலைகளின் குழுக்கள் செண்பகத்தின் முலைகள் அளவு இருக்காது. அதே போல் திவ்யா அம்மா முடியை அவுத்துபோட்டால் நீளமாக அவள் தொடை வரை தொங்கிக்கொண்டு இருக்கும். அவ்வளவுதான் வித்தியாசம்.
அது ஒரு கிராமம். வீடுகள் தள்ளி தள்ளி இருந்தாலும் ஊருல எல்லாருக்கும் எல்லாரையும் தெரியும். ஊருக்கு நடுவுல ஒரு கோயில். கிராமத்துல முக்கால் வாசி பேரு விவசாயிங்க தான். ஹரிஷோட அப்பா மட்டும் நெல் வாங்கி விற்கும் தொழில். நல்ல சம்பாத்தியம் பணம் இருந்தால் ஊருல மதிப்பும் சேர்ந்தே வரும். ஊருலயே பெரிய வீடு ஹரிஷோட வீடுதான்.
பவானிக்கே தன் மீது ஆச்சர்யமாக இருந்தது. தன் புருஷனுக்கு தொடையை விரித்துக் கொண்டு கீழே படுத்துதான் கிடந்திருக்கிறாள். அவன் சிலசமயங்களில் அவள் வாயில் தன் ஆணுறுப்பைக் கொடுத்த போது, அதற்கு முத்தம் கொடுத்து விட்டு விலகிக் கொள்வாள். இப்போதோ, இந்த பெயிண்டர் பயலை முற்றிலும் முழவதுமாக ஆக்கிரமித்து, அவனைத் தன் அடிமையாக்கி அனுபவிக்க மனது எப்படி விரும்புகிறது என்பதை உணர்ந்தாள்.
இரு நண்பிகளும் பேசினார்கள். மதிய உணவை மறந்து பேசினார்கள். ஒரு ஆண் பெண் சுகம் விரும்பினால் எத்தனை வழிகளைத் தேடுகிறார்கள் என்றார்கள். ஒரு பெண் மட்டும் ஏன் தகித்துக் கொண்டு தவிக்க வேண்டும் என்றார்கள். பேசிப் பயனில்லை என்று காரியத்தில் இறங்க தீர்மானித்தார்கள். மதியம் 3 மணிக்கு வெளியில் சென்று தேநீர் அருந்தி விட்டு திரும்பி வந்தான் ராம்ராஜ். “ஏம்ப்பா பெயிண்டர் தம்பி, இங்க வா” என்றழைத்தாள் பவானி. அவன் வந்தான்.
“என்னக்கா, வீடு வேல எப்ப முடியும்?” “இத கேக்கதுக்கா திரும்பி வந்த?” “நான் போகவேயில்லையே. பின்பக பின்பக்கம் கால் கழுவப் போனேன். அங்க அந்த பெயிண்டர் இருந்தான்” “ஹ்ம்” என்று அசுவாரசியமாய் பார்த்தாள் பவானி.
வல்லூர் என்ற ஊரில் பவானி, கீதா என்று இரு பெண்கள் நண்பர்களாக இருந்தனர். பவானிக்கு வயது 42. கீதாவுக்கு வயது 38. இவர்களுடைய கணவர்கள் சுந்தரமும், சுரேஷூம் நண்பர்களாகவும் தொழிலில் பங்குதாரர்களாகவும் இருந்தார்கள். ஒரு முறை பவானி வீட்டிற்கு கீதா வந்தாள். அப்போது பவானி ஒரு ஏணியின் கீழ் நின்று எதையோ மேல் நோக்கிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். கீதாவைக் கவனித்ததும் அவள் வந்து வாசல் கதவைத் திறந்து விட்டாள். அப்போது அவள் முகம் சற்று சிவந்தும் வியர்த்தும் […]