ரகசியங்கள் தீண்டும் இரவுகள் கொண்ட காமகதை

புது வாழ்க்கையின் முதல் அத்தியாயம்

அடுக்கு மாடி குடியிருப்பின் ஏழாவது மாடியில், B-705 என்ற வீட்டின் கதவை ஒரு புதிதாக திருமணம் ஆன தம்பதிகள் திறந்தார்கள்.

ஹரிஷ் ஒரு வசதியான குடும்பத்தில் பிறந்தவன். சிறுவயதிலிருந்து எந்த பொறுப்புகளும் இல்லாமல் வளர்ந்ததால், அவன் எதிலும் தன்னம்பிக்கையற்றவனாக இருந்தான். குடும்பத்தில் பெற்றோர்கள் எதையும் தீர்மானித்துவிடுவார்கள், திருமணத்திற்குப் பிறகு மனைவியின் வழிகாட்டுதலை நாடுவான்.

அவன் எப்போதும் தனது முடிவுகளை மற்றவர்களிடம் ஒப்படைத்துவிடுவான். நந்தினி அவருடைய துணையாக இருந்தபோதும், அவளுக்கு அவனது உறுதியற்ற தன்மை ஒன்றும் புதிதாக இருக்கவில்லை. அவனது முகத்தில் எப்போதும் ஒரு தடுமாற்றம், ஒரு மந்தமான பயம் இருந்தது. ஒருவேளை ஒரு விஷயத்தில் தனியாக முடிவெடுக்க வேண்டிய நேரம் வந்தால், அவன் அதனைத் தவிர்க்க முயல்வான்

வீடு அழகாக அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தது, ஆனால் அந்த வீட்டில் புதுமண தம்பதிகள் மட்டுமே அல்ல, அவர்களது உறவுகள், பழக்கவழக்கங்கள், நெஞ்சில் தங்கிய பழைய நினைவுகள்—இவையெல்லாம் அவர்களுடனே வந்திருந்தன.

காதலும் குழப்பமும்

முன்பு தனியாக இருந்த போது சுதந்திரமாக பழகிய நந்தினிக்கு, இப்போது காலை எழுந்தவுடன் ஹரிஷுக்காக காபி தயாரிக்க வேண்டியது புதிய பொறுப்பாக இருந்தது. ஆனால், ஹரிஷ் “நான் ஸ்டார்பக்ஸ் தான் குடிப்பேன்” என்று சொல்லி, அவள் தயாரித்த காபியை மறுத்தான்.

இருவருக்கும் பழக்கமான சூழல் வெகுவாக மாறியது.

நந்தினியின் உடல் தேவையை பூர்த்தி செய்ய முடியாத ஹரிஷ், அவளது விருப்பங்களை புரிந்து கொள்ள முடியாமல் தவித்தான். உறவில் ஏற்பட்ட இந்த இடைவெளி, அவர்களுக்குள் அடிக்கடி சண்டைகளாக மாறியது. நந்தினி பேசத் தயாராக இருந்தாலும், ஹரிஷ் தனது குறையை ஒப்புக்கொள்ள முடியாமல், எப்போதும் தவிர்க்க முயன்றான்.

அடிக்கடி வெளியூர் செல்லும் ஹரிஷ், தனிமையில் வாடும் நந்தினி

ஹரிஷின் வேலை காரணமாக, அவன் அடிக்கடி வெளியூர் பயணங்கள் மேற்கொள்வது வழக்கம். ஆரம்பத்தில், நந்தினிக்கு இது சிறிது சுதந்திரமாக இருந்தது, ஆனால் நாட்கள் செல்லச் செல்ல, அவள் மனதில் தனிமையின் சுவடு படிந்தது. காலையில் எழுந்ததும் ஹரிஷின் உரையாடல் இல்லாமல், வீட்டில் எழும் மௌனம் அவளை வாடச்செய்தது.

இரவில் அவள் தனியாக உணவு சாப்பிடும்போது, ஹரிஷின் இருப்பினை தேடிக்கொண்டாள். சில சமயம், நூல்களை படிக்க ஆரம்பித்தாலும், அவள் மனதுக்குள் ஏதோ வெறுமை நிரம்பியது.

ராகவேந்திரன் – ஒரு வலுவான ஆளுமை

ராகவேந்திரன், ஓய்வு பெற்ற ராணுவ அதிகாரி. கட்டுமஸ்தான உடல், வீரத்தோய்ந்த முகம், கண்களில் ஒளிந்திருக்கும் நம்பிக்கை – எல்லாவற்றையும் இணைத்து பார்க்கும்போது, அவன் ஒரு வலுவான ஆளுமையாகவே தெரிந்தான். ஒவ்வொரு முடிவையும் உறுதியாக எடுக்கும் தன்மை, அவனது பேச்சில் இருக்கும் ஆண்மை, உடலமைப்பில் வெளிப்படும் சக்தி – இது எல்லாம் அவனை தனித்துவமானவனாக மாற்றியது.

அவன் எப்போதும் நேர்த்தியாக மிளிரும் உடையில் இருந்தான். அவனது நடை, அவனது முகபாவனைகள் – அனைத்தும் கட்டுப்பாட்டுடன் இருந்தன. ஒருமுறை ராணுவத்துக்குள் இருந்தவன் என்ற உணர்வை அவன் ஒவ்வொரு செயலில் காட்டினான். குடியிருப்பின் பாதுகாப்பை கவனித்தாலும், அவனது நிலை ஒரு சாதாரண வாட்ச்மேனின் நிலையை விட உயர்ந்ததாகவே இருந்தது. அவனை அனைவரும் மரியாதையுடன் பார்த்தனர்.

அவன் அங்கு வந்த முதல் நாளிலிருந்தே, எல்லோருக்கும் பரிச்சயமானவனாகிவிட்டான். சிலர் அவரிடம் மதிப்பு கொடுத்தார்கள், சிலர் அவரை எச்சரிக்கையாக பார்த்தார்கள். ஆனால், அவனை புரிந்து கொண்டவர்கள், அவன் ஒரு பாதுகாப்பானக் கையில் இருப்பதை உணர்ந்தார்கள்.

நந்தினி மற்றும் ராகவேந்திரனின் அறிமுகம்

ஒரு சாதாரண மாலை. நந்தினி அக்கம்பக்கத்தில் உள்ள கடைக்கு சென்று வீடு திரும்பும் வழியில், குடியிருப்பின் வாசலில் ராகவேந்திரனை முதன்முதலில் சந்தித்தாள்.

அவன் அவளிடம் பார்த்து, “புது வீடே? எப்படி இருக்கிறது இங்கு?” என்று கேட்டான்.

நந்தினி சிறிது நேரம் யோசித்தாள். “அருமையாக இருக்கிறது… ஆனால் பழகிக்கொள்ள கொஞ்சம் நேரம் ஆகும்.”

ராகவேந்திரன் ஒரு சிறிய புன்னகையுடன், “இங்குள்ள மக்கள் எல்லாம் நல்லவர்கள்தான். பாதுகாப்பு பற்றி கவலைப்பட தேவையில்லை,” என்றான்.

அவள் அவனை கவனித்தாள். அவனுடைய திடமான தோற்றம், வசீகரமான குரல், ஒருவிதமான பாதுகாப்பு உணர்வை அளித்தது. ஆனால், அப்போது அது அவள் மனதில் ஒரு சாதாரண உரையாடலாகவே இருந்தது.

அந்த சந்திப்பு பின்னாளில் அவர்களுக்குள் உருவாகும் நெருக்கத்திற்கான முதல் படியாக மாறும் என்பது நந்தினிக்குத் тодியே தெரியாது.
நந்தினியின் அழகும் ராகவேந்திரனின் மனக்கிளர்ச்சியும்

ஒரு இரவு, தனிமையை தவிர்க்க, நந்தினி ராகவேந்திரனை தனது வீட்டிற்கு விருந்துக்கு அழைத்தாள். அவள் தனியாக உணவு சமைத்து, அழகாக மேசையை அலங்கரித்தாள். அவள் கதவை திறந்தவுடன், அவளது புன்னகை, அவளின் மணப்புகை வீசும் தோள்கள், அவள் கண்களில் ஒளிந்திருந்த களிப்பை கண்டபோது, ஏதோ மனக்கிளர்ச்சி ஏற்படுத்தியது. ராணுவத்தில் கடுமையான தளபதியாக இருந்த போதுகூட, அவன் இதுபோல் உள்விரைவு அடைந்ததில்லை.

உணவு முடிந்ததும், அவர்களின் உரையாடல் இன்னும் நெருக்கமாகி சென்றது. ராகவேந்திரன் திடீரென தயக்கத்துடன், “நந்தினி, மன்னிக்கணும்… உங்கள் பாத்ரூமை ஒரு கணம் பயன்படுத்தலாமா?” என்று கேட்டார்.

நந்தினிக்கு ஒரு கணம் ஆச்சரியமாக இருந்தாலும், உடனே சமாளித்து, “கீழே பொதுவான பாத்ரூம் இருக்குதே, அது சரியா?” என்று கேட்டாள்.

ராகவேந்திரன் சிறிது சிரித்தார், “ஆமாம், சரி. நானும் அங்கேயே போகலாம்,” என்றார்.

அவர் புறப்பட்டுச் செல்லும் முன்பு, அவனது பார்வை தவறுதலாக அறையின் ஓரத்தில் இருந்த ஒரு துணிக்கொப்புளத்தில் விழுந்தது. அது நந்தினியின் ஒரு உள்ளாடை என்பதில் அவனுக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்லை.

அவன் கண்கள் ஒரு கணம் நிலைக்க, உடனே தலை கீழே குனிந்து திரும்பினான். அவன் முகத்தில் சங்கடம் தெளிவாக தெரிந்தது. நந்தினி அவனது முகஅவரைவிட்டு யோசனையோடு பார்த்தாள். ராகவேந்திரன் உடனே தலைக் குனிந்து, “மன்னிக்கணும், நான் வெளியே போய்விடுகிறேன்,” என்றார்.

அந்த தருணம் அவர்களுக்குள் ஒரு அறியாத பரிமாணத்தை வெளிப்படுத்தியது. இருவருக்கும் உள்ள உறவு எந்த வரம்புகளையும் கடக்கக் கூடாது என்பதையும், ஒருவரின் தனிப்பட்ட எல்லைகளை மதிக்க வேண்டும் என்பதையும் நந்தினியும் ராகவேந்திரனும் உணர்ந்தனர்.

நந்தினியின் நெருக்கம்

இந்த சம்பவத்திற்குப் பிறகு, நந்தினி அடிக்கடி ராகவேந்திரனை சந்திக்க விரும்பினாள். அவளுக்கு அவனிடம் பேசிக்கொண்டே இருக்கவேண்டும் போலிருந்தது. அவன் கண்ணியமான நடத்தையும், சொல்போக்கான உறவும், அவளுக்கு ஒரு விதமான பாதுகாப்பு உணர்வை ஏற்படுத்தியது.

ஒரு நாள் மாலை, அவன் காவல்காரர் அறையில் இருந்தபோது, அவள் அங்கு சென்று, “ராத்திரி ஒருமுறை நீ வந்துப் போலாம், எனக்கு என்னவோ பயமா இருக்கு,” என்று கூறினாள்.

ராகவேந்திரன் சிரித்துவிட்டே, “நீங்க தைரியமானவங்க. எதற்கும் பயப்பட வேண்டியதில்லை,” என்றான். ஆனால் அவன் மனதில், நந்தினியின் வார்த்தைகள் ஏதோ ஓர் அடையாளம் காட்டியது.
அடிக்கடி ரகசிய சந்திப்புகள்

நந்தினி மற்றும் ராகவேந்திரனுக்குள் ஏற்படும் நெருக்கம் அடிக்கடி ரகசிய சந்திப்புகளாக மாறியது. தினமும் இரவு நேரங்களில், குடியிருப்பின் மேல் மாடியில் அமைந்த தனிமையான இடங்களில் அவர்கள் சந்திக்கத் தொடங்கினர்.

“நீ ஓய்வெடுக்க வேண்டிய நேரம் இது,” என்று அவன் மெதுவாக கூறுவான், அவள் அவனது அருகில் அமரும்போது. அவளது மனம் அவனிடம் மெல்ல நெருங்கத் தொடங்கியது. ஒவ்வொரு சந்திப்பும், புதிய உணர்வுகளை உருவாக்கியது.

ஒரு முறை, மழை தூறிக்கொண்டிருந்த இரவில், இருவரும் குடியிருப்பின் பின்புறம் உள்ள பூங்காவில் சந்தித்தனர். நந்தினி மழையில் நனைந்து, அவனது அருகில் நின்றாள். “மழையும், இருளும்… ஏதோ புதுமையான உணர்வு தந்திருக்கிறது,” என்று அவள் மெதுவாக சொன்னாள்.

ராகவேந்திரன் அவளது கையை பிடித்தபோது, அவள் இதயம் வேகமாக துடித்தது. “நீ எந்த சந்தேகமும் இல்லாமல் இருக்க வேண்டும், நந்தினி.”

அவள் அவனது முகத்தை பார்த்தாள். “நான் சந்தேகப்படவில்லை. நான் உணர்வுகளை வாழ நினைக்கிறேன்.”

அந்த இரவு, மழையில் நனைந்தபடி, இருவரும் ஒன்றாக சேர்ந்தார்கள். அவர்களது உறவு இப்போது வாரம் ஒருமுறையாக அல்ல, நாள்தோறும் ஒரு புது சந்திப்பாக மாறியது. ஒவ்வொரு சந்திப்பிலும், மௌன மொழிகள் பேசப்பட்டன, உறவுகள் செறிந்தன.

அமைதியான இடங்களில் தீவிரமான நெருக்கம்

நேரம் போக, அவர்கள் சந்திப்புகள் மேலும் தீவிரமான முறையில் நடந்தன.

நந்தினி ஓரிரவு ராகவேந்திரனை தன் வீட்டுக்குள் அழைத்தாள். வெளியில் மழை கொட்டிக் கொண்டிருந்தது, கணவன் வீட்டிலில்லாத நேரம். “இந்த இரவில் என்னை மட்டும் விட்டுவிடாதே,” என்று அவள் மெதுவாக கூறினாள்.

ராகவேந்திரன் அவளது விழிகளின் அதிர்வை கவனித்தான். “நீ விரும்பினால், நான் இருக்கிறேன், நந்தினி.”

அந்த இரவு, அவர்களது உறவு வேறு உயரத்தை எட்டியது. ஒவ்வொரு தடவையும், அவர்களின் ரகசிய சந்திப்புகள், அவர்களது உடலையும், உள்ளத்தையும் ஒன்றாக்கியது.

அந்த இரகசிய சந்திப்புகள், அவர்களது உறவை மட்டும் அல்ல, அவர்களது உணர்வுகளை இன்னும் ஆழமாக ஒன்றிணைத்தது.

காத்திருப்பும் உண்மை வெளிச்சமும்

நந்தினி சில வாரங்கள் கழித்து தனது உடலில் மாற்றங்களை உணரத் தொடங்கினாள். வலுக்கட்டாயமான சிறுநீர் அழுத்தம், அதிகமான சோர்வு, உணவில் விருப்பம் குறைவு—அவள் சிந்திக்க ஆரம்பித்தாள்.

ஒரு நாள், தனியாக மருத்துவமனைக்கு சென்று பரிசோதனை செய்தவுடன், நந்தினியின் இதயம் வேகமாக துடித்தது. முடிவுகள் தெளிவாக இருந்தன—அவள் கர்ப்பமாக இருந்தாள்.

அவளது உள்ளத்தில் எதிர்மறை எண்ணங்கள் வலம் வந்தாலும், அவன் மீது கொண்ட காதலின் நினைவுகள், அவளுக்கு உறுதியாக இருந்தன. ராகவேந்திரனின் குழந்தை அவளுள் வளர்ந்து கொண்டிருந்தது.